| ||
 | ||
|
Licznik odwiedziń: 208 149
|
Patron Szkoły
„Nie można dobrze służyć narodowi, nie znając jego dziejów, bogatej tradycji i kultury."
Jan Paweł II
HISTORYCZNE TRADYCJE PUŁKU
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. zaczęto budować podstawy państwowości polskiej oraz organizowano jej siły zbrojne. W Warszawie sformułowano 1. Pułk Okręgowy, który 27 listopada 1918 r. przemianowano na 21. Pułk Piechoty. 21. PP chlubi się rodowodem sięgającym czasów insurekcji kościuszkowskiej i powstania listopadowego. Stał się spadkobiercą: 10. Regimentu Piechoty Szefostwa Działyńskich, 4. Pułku Piechoty Liniowej Królestwa Polskiego („Czwartacy"), 5. Pułku Strzelców Pieszych „Dzieci Warszawy". W 1920 r. pułk uczestniczył w walkach z bolszewikami. Po powrocie z frontu w 1921 r. siedzibą 21. PP stała się warszawska Cytadela. 21 lipca 1921 r. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski wręczył pułkowi sztandar. Na sztandarze widnieją daty 6 stycznia 1831 i 11 listopada 1918 (obecnie w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie). Dla upamiętnienia przeszłości pułku korpus oficerski ustanowił odznakę pamiątkową w postaci białego emaliowanego krzyża z orłem pośrodku otoczonym wieńcem z liści laurowych, z liczbą 21 oraz herbem stolicy - warszawską Syrenką.
OKRES MIĘDZYWOJENNY W okresie międzywojennym 21. WPP wyszkolił i wychował tysiące żołnierzy, kultywując chlubne tradycje polskiego oręża. W roku 1926 w czasie zamachu majowego pułk opowiedział się po stronie Marszałka. Po zakończeniu przewrotu pułk powrócił do pełnienia zadań pokojowych, będąc w składzie 8. Dywizji Piechoty, której siedzibą była twierdza Modlin. Pułk zdobył dużą sympatię mieszkańców stolicy, a jej wyrazem było ufundowanie po raz drugi sztandaru. W dniu 18 sierpnia 1932 r. wręczył go Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Ignacy Mościcki. Dzień ten przyjęto jako święto pułkowe. Żołnierze pułku, odwzajemniając się społeczeństwu stolicy, brali udział m.in.: w zwalczaniu klęski żywiołowej w 1934 r., prowadzili działalność charytatywną, wydając w okresie zimowym obiady dla bezrobotnych, organizowali szkolenia wojskowe dla uczniów warszawskich szkół średnich.
II WOJNA ŚWIATOWA
Wobec grożącej napaści ze strony Niemiec 21. PP, w trybie alarmowym, wyruszył z Warszawy w kierunku Mławy. Maszerujący żołnierze nie zdawali sobie wówczas sprawy z tego, jaka różnica dzieli ich od oddziałów niemieckich, jeśli chodzi o uzbrojenie i techniczne wyposażenie. Zupełny brak pistoletów maszynowych, niewystarczające wyposażenie w broń przeciwpancerną, brak skutecznej broni przeciwlotniczej, niedostateczne środki łączności i wreszcie tabory wyłącznie konne sprawiły, że pułk piechoty nie był odpowiednio przygotowany do prowadzenia równorzędnej walki z przeciwnikiem, a braki te żołnierz polski próbował nadrobić niezwykłą wytrzymałością i walecznością. 8. Dywizja Piechoty dowodzona przez płk. dypl. Teodora Furgalskiego stanowiła obwód Armii Modlin. Dowódcą Armii Modlin był gen. Emil Przedrzymirski - Krukowicz. Zadaniem Armii Modlin było opóźnianie działań nieprzyjaciela z Prus Wschodnich na Warszawę. Dnia 1 września o świcie z terenu Prus Wschodnich nastąpiło niemieckie natarcie skierowane na 20. dywizję piechoty obsadzoną na pasie Mława - Rzęgnowo. Huk dział niemieckich, dochodzący z kierunku Mławy, z każdą chwilą potężniał, nie było wątpliwości, że to już wojna. 3 września o godz. 8.00 21. PP osiągnął rejon miejscowości Nieborzyn - Koziczyn. Marsz nocny odbywał się w ostrym tempie i trudnych warunkach terenowych. O godz. 16.00 pułk ruszył do przeciwnatarcia w kierunku: Koziczyn, Chrostowo, Czernice Borowe. Jego zadaniem było przecięcie szosy Grudusk - Przasnysz w rejonie Czernic Borowych. Pułk w zaciętych walkach pochwycił o godz. 21.00 szosę Grudusk - Przasnysz, opanował miejscowość Czernice Borowe i odrzucił w przeciwnatarciu oddziały niemieckie na północ. Zahamowało to napór niemieckiej dywizji, na pewien czas wytrąciło nieprzyjacielowi inicjatywę i umożliwiło wycofanie się oddziałów Armii Modlin. Pułk zdobył 7 ckm, 13 lkm, 4 motocykle i rozbił 2 czołgi. Straty własne wynosiły 79 zabitych i 129 rannych. Swój pierwszy bój 21. WPP „Dzieci Warszawy" stoczył pod dowództwem płk. Stanisława Sosabowskiego. Ten chrzest bojowy, jaki przeszli żołnierze, wykazał ich dobre wyszkolenie, wolę walki oraz dużą wytrzymałość psychiczną i fizyczną. W tej walce dużą rolę odegrali niewątpliwie dowódcy wszystkich szczebli, dając przykłady szczególnego męstwa i odwagi, w tym osobisty przykład i charakter dowódcy pułku płk. Sosabowskiego, dowódcy wymagającego zarówno od samego siebie jak i od swoich podwładnych, przestrzegającego rygorystycznie dyscypliny i porządku, opanowanego i mężnego. Pułkownik Sosabowski zyskał sobie ogólne uznanie żołnierzy jako "żelazny dowódca". Por. Pokrowski tak relacjonuje pierwsze zetknięcie z nieprzyjacielem, które nastąpiło „Batalion II, wykonując zadanie jako oddział wydzielony, o godz. 15.00 wyruszył ze wsi Nieborzyn jako podstawy wyjściowej do natarcia. Posuwał się polną drogą, mając na czele 5. kompanię dowodzoną przez kpt. Safina z przydzielonym przeze mnie ckm pod dowództwem ppor. Szpera, z zadaniem zdobycia folwarku Chrostowo oraz opanowania szosy Grudusk - Przasnysz w rejonie Czernice Borowe. Po około 15 min marszu zaczyna nas ostrzeliwać artyleria nieprzyjaciela, kładąc ogień wzdłuż polnej drogi. (...) Wreszcie nieprzyjaciel otwiera silny ogień z broni maszynowej od czoła i z prawej strony. Natężenie ognia coraz bardziej wzrasta, powodując straty w zabitych i rannych oraz częściowe zahamowanie natarcia. Dowódca batalionu żąda przez radio wsparcia własnej artylerii, która wkrótce otwiera ogień na wskazane cele. W tym czasie ja z resztą plutonów, dowodzonych przez ppor. J. Bednarskiego dopadamy do zagajnika znajdującego się wprost folwarku Chrostowo (...) Mój nieodłączny towarzysz dostał pociskiem w głowę i poległ. Pocisk wystrzelony przez niemiecki karabin maszynowy, przeznaczony dla mnie trafił w mego współtowarzysza. Było to moje pierwsze bezpośrednie zetknięcie się ze wstrząsającą rzeczywistością, jaką niosła wojna. (...) W końcowej fazie natarcia batalion o zmroku szturmem zdobywa folwark Chrostowo, którego zabudowania częściowo płonęły. (...) Niemcy stawiają zacięty opór, dochodzi do walki na bagnety i przy użyciu ręcznych granatów nieprzyjaciel zostaje zmuszony do wycofania się. Pozostawia zabitych i ciężko rannych (...). Wyznaczone dla II batalionu zadanie na 3 września zostało wykonane"
W walkach odwrotowych, odpierając niemieckie ataki, 21. PP wycofał się do Modlina, gdzie otrzymał zadanie wzmocnienia obrony Warszawy. Ponosząc dotkliwe straty wskutek niemieckiego bombardowania pod Jabłonną, przybył do stolicy i wszedł w skład Armii Warszawa. Walczył na pozycjach obronnych Grochowa, zadając nieprzyjacielowi duże straty. Pomimo kapitulacji Warszawy w ostatnich dniach września 1939 r. pułk nie przestał istnieć. W czasie niemieckiej okupacji walczył w konspiracji jako pułk kadrowy, podporządkowany Komendzie Głównej ZWZ a następnie Armii Krajowej. W czasie Powstania Warszawskiego pułk walczył na pozycjach centralnego Żoliborza. Pułk istniał 26 lat, w tym 5 lat w składzie podziemnego państwa polskiego, a jego historia nierozerwalnie związana jest z dziejami stolicy. STANISŁAW SOSABOWSKI W czasie kampanii wrześniowej dowódcą 21. Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy" był przyszły generał Stanisław Sosabowski - wówczas jeszcze pułkownik. Stanisław Sosabowski urodził się 8 maja 1892 r. w Stanisławowie pod zaborem austro-węgierskim. Tutaj ukończył szkołę powszechną i gimnazjum. Śmierć ojca sprawiła, że szybko wkroczył w dorosłe życie. W wieku 13 lat dawał korepetycje, aby pomóc matce w utrzymaniu domu i młodszego rodzeństwa. Od wczesnej młodości związał się z działalnością niepodległościową. W swoich rodzinnych stronach zorganizował pierwszy ośrodek skautowy. Został komendantem 24. Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Stanisławowie. Z chwilą wybuchu I wojny światowej otrzymał powołanie w stopniu kaprala do służby w armii austriackiej. Brał udział w walkach m.in. pod Rzeszowem oraz pod Gorlicami. W połowie 1915 r. został ranny w nogę i trafił do szpitala w Lublinie. Za męstwo w bojach otrzymał wiele odznaczeń oraz awans na podporucznika. Po zakończeniu wojny w 1918 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim w stopniu porucznika. Ze względu na wciąż nie zagojone rany został przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych. W okresie międzywojennym, już w stopniu majora, rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Tam został wysoko oceniony przez wykładowców jako dobry oficer o żywym umyśle, posiadający zdolności przywódcze. Po jej ukończeniu pracował w Sztabie Głównym. Wkrótce został awansowany do stopnia podpułkownika. Jako wybitnie utalentowany oficer w 1929 r. został powołany na kierownika Katedry Służb w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Stanowisko to zajmował do 1937 r. W tym okresie poświęcił się pracy publicystycznej w zakresie teorii wychowania w wojsku, zaopatrzenia i kształcenia żołnierza. W 1937 r. otrzymał dowództwo 9. pułku w 3. Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. Pozostał na tym stanowisku do 1939 r. Na własną prośbę został przeniesiony do służby w Warszawie, gdzie objął dowództwo w Cytadeli Warszawskiej nad 21. Pułkiem Piechoty im. „Dzieci Warszawy". Wybuch II wojny światowej zastał pułkownika Sosabowskiego, wraz z pułkiem poza Warszawą. Plan mobilizacyjny zakładał przydzielenie 21. PP do 8. Dywizji Piechoty, dywizję ześrodkowaną jako odwód Armii Modlin. 3 września 8. Dywizja otrzymała rozkaz kontruderzenia na zgrupowanie niemieckie, które przerwało polski front pod Mławą. Starcie pod Gruduskiem zakończyło się klęską. Jedynie 21. PP wykonał swe zadanie zaczepne. Początkowo, nawet bez wsparcia artylerii, pułk zatrzymał nacierające kolumny niemieckiej 12. Dywizji Piechoty i odrzucił je na północ. Jednak brak kontaktu z dowództwem oraz wycofanie się pozostałych sił polskich zmusiły płk. Sosabowskiego do wydania rozkazu o odwrocie podległych mu sił w kierunku operacyjnym na Warszawę. 14 września powierzono mu dowództwo obrony odcinka „Grochów". Zarówno dowódca, jak i cały 21. PP zasłynęli w czasie kampanii wrześniowej niezwykłą walecznością i wytrwałością w obronie stolicy. W tym czasie pułk stracił około 1500 żołnierzy. W ostatnim rozkazie generała Juliusza Rómmla, dowódcy Armii „Warszawa" z 29 września, tak określono postawę żołnierzy 21. PP i ich dowódcy: „(...) Ze szczególnym uznaniem muszę podkreślić bohaterstwo, upór i ofiarność żołnierzy 21. PP pod dowództwem wyśmienitego dowódcy pułku płk. dypl. Stanisława Sosabowskiego, który w najcięższych chwilach kryzysu bitwy w dniach 2 IX do 6 IX utrzymał swój pułk w ręku i razem z dyonem art. 8. PAL osłonił odwrót całej dywizji, (...). Działanie to razem z akcją płk. Sosabowskiego na wschodnim brzegu Wisły oraz udział chlubny w obronie Warszawy jeszcze raz stwierdza, że 21. PP zwany Pułkiem „Dzieci Warszawy" nie zawiódł i jest godzien tej zaszczytnej nazwy". Pułk został odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari. Pułkownik Sosabowski uniknął niewoli niemieckiej. Brał udział w odtwarzaniu konspiracyjnego 21. PP „Dzieci Warszawy". W niedługim czasie został (jako pierwszy emisariusz z kraju) wysłany do Paryża, do generała Sikorskiego. Na terenie Francji został dowódcą 4. Dywizji Piechoty. Po ewakuacji oddziałów polskich do Anglii ówczesny Naczelny Wódz - generał Władysław Sikorski, w dniu 23 września 1941r., powołał do życia 1. Samodzielną Brygadę Spadochronową. Dowódcą został mianowany dotychczasowy jej orędownik i organizator - płk dypl. Stanisław Sosabowski. Powstanie brygady miało na celu niesienie pomocy udręczonemu krajowi. Jednak stało się inaczej, Brytyjczycy przejęli 1. Samodzielną Brygadę Spadochronową pod swoje rozkazy i uniemożliwili jej niesienie pomocy walczącej w powstaniu Warszawie. Brygada wzięła udział w operacji powietrzno-desantowej pod Arnhem w Holandii. Po tej nieudanej operacji, źle zaplanowanej, przygotowanej i prowadzonej, za niewątpliwie słuszne uwagi krytyczne zarówno przed operacją jak i w trakcie jej trwania oraz po jej zakończeniu pod naciskiem władz brytyjskich generała Sosabowskiego odwołano ze stanowiska dowódcy Brygady. Generałowi i jego podkomendnym wyrządzono nieuzasadnioną krzywdę, przede wszystkim moralną. W latach 1944 - 1948 generał Sosabowski zajmował stanowisko inspektora Jednostek Etapowych i Wartowniczych w Anglii. Po demobilizacji osiedlił się w Londynie, gdzie m.in. pracował jako robotnik w fabryce. Po ciężkiej pracy, wieczorami, spisywał swoje wspomnienia z okresu wojny. Ukazały się one w formie dwóch książek: „Najkrótszą drogą" i „Droga wiodła ugorem". Należy podkreślić, że starszy syn generała (młodszy zginął w wypadku samochodowym przed wojną) por. Stanisław Sosabowski (Stasinek) należał do najdzielniejszych młodych oficerów Armii Krajowej. W czasie Powstania Warszawskiego został ciężko ranny i stracił wzrok. Następnie po wojnie został lekarzem na terenie Anglii. Generał Stanisław Sosabowski odznaczony był m.in. Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, pośmiertnie w 1988 r. Krzyżem Komandorskim Odrodzenia Polski z Gwiazdą. Zmarł w Londynie w 1967 r., a prochy jego, zgodnie z ostatnią wolą, spoczęły na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. DZIAŁANIA SŁUŻĄCE UTRWALENIU HISTORII 21. WPP IM. „DZIECI WARSZAWY" Związek byłych żołnierzy 21. PP „Dzieci Warszawy" został powołany jesienią 1958 r. pod nazwą Środowisko Żołnierzy 21. PP „Dzieci Warszawy", który przez długi okres czasu podporządkowany był Komisji Środowiskowej Kombatantów przy Zarządzie Okręgu Warszawskiego. Obecnie klub ten znajduje się w składzie Społecznej Rady Kombatantów przy Burmistrzu Dzielnicy Praga Południe. Stanowisko przewodniczącego Środowiska Żołnierzy 21. Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy" sprawuje major Jerzy Michalski. Rodowód 21. PP sięga sławnego Regimentu Działyńskich z okresu Insurekcji Kościuszkowskiej, 4. Pułku Piechoty Liniowej, słynnych „Czwartaków" oraz 5. Pułku Strzelców Pieszych „Dzieci Warszawskich" z okresu Powstania Listopadowego. Nawiązując do tych tradycji, po długich dyskusjach, kombatanci 21. PP „Dzieci Warszawy" postawili sobie następujące cele: - utrwalenia i przekazywania potomnym, a zwłaszcza młodzieży, pamięci o bohaterstwie żołnierzy 21. PP podczas walk z najeźdźcą niemieckim, - zapewnienie opieki nad grobami na północnym Mazowszu i w Warszawie, w których spoczywają prochy poległych towarzyszy broni, - patriotyczne wychowanie młodzieży na przykładzie walk 21. PP w latach 1939 - 1944, - udzielanie pomocy członkom Środowiska 21. PP, - sprowadzenie sztandaru 21. PP z Londynu do Warszawy. Od początku istnienia Klubu - Środowiska program jest konsekwentnie realizowany do dnia dzisiejszego. Opracowano zarys historii pułku od chwili jego powstania oraz historię walk pułku w latach 1939 -1944, które przekazano do Wojskowego Instytutu Historycznego i Muzeum Wojska Polskiego. Na podstawie relacji żołnierzy 21. PP powstały książki: Marka Sadziewicza „Reduta Skrzyżowanie", Marka Dunin Wąsowicza folder z fotografiami i szkicami „Dzieci Warszawy w obronie stolicy w 1939 roku", L. Karczewskiego i E. Pokrowskiego „21. Warszawski Pułk Piechoty Dzieci Warszawy". Starano się również umieszczać w prasie informacje na temat działalności Środowiska oraz walk w latach 1939 -1944. Na przedpolu walk pułku w 1939 r. przy ul. Waszyngtona postawiono w czynie społecznym pomnik - głaz, upamiętniający bohaterskie zmagania żołnierzy z wojskami niemieckimi w Kampanii Wrześniowej w 1939 r. i Powstaniu Warszawskim 1944 r. Wmurowano także pamiątkowe tablice na kościele pw. „Matki Boskiej Królowej Polski" przy ul. Gdańskiej 6a ku czci poległych żołnierzy walczących pod kryptonimem „Żaglowiec" w Powstaniu Warszawskim 1944 r. oraz przy ul. Zaułek 28, gdzie miał swoją siedzibę d-ca 21. PP („Żaglowiec") podczas Powstania Warszawskiego. W wyniku podjętych starań na osiedlu Gocław dwie ulice otrzymały nazwy im. 21. PP „Dzieci Warszawy" i gen. Stanisława Sosabowskiego. Pod opieką środowiska znajduje się Szkoła Podstawowa nr 120 w Warszawie nosząca imię „Pułków Piechoty - „Dzieci Warszawy". Imię 21. Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy" nosi Szkoła Podstawowa nr 4 w Ciechanowie, leżąca na szlaku walk 21. Pułku Piechoty. W Ciechanowie w 1939 r. w obronie poczty zginęło 32 żołnierzy 21. Pułku Piechoty. Na gmachu poczty umieszczona jest tablica upamiętniająca tamte wydarzenie. Na cmentarzu w Jabłonnej, na grobowej płycie, wyryto nazwiska żołnierzy 21. Pułku Piechoty poległych we wrześniu w 1939 r. Na zbiorowej mogile Nieznanego Żołnierza w Czernicach Borowych ułożono płytę pamiątkową, emblematy Krzyża Orderu Virtuti Militari oraz Odznakę Pułku.
WSPÓŁPRACA ŚROWISKA ŻOŁNIERZY 21. PUŁKU PIECHOTY „DZIECI WARSZAWY" ZE SPOŁECZEŃSTWEM CZERNIC BOROWYCH ORAZ NADANIE SZCZEPOWI HARCERSKIEMU IMIENIA PUŁKÓW PIECHOTY „DZECI WARSZAWY" 1775 - 1939 Środowisko nawiązało także kontakt ze społeczeństwem Ziemi Czernickiej, gdzie pułk we wrześniu 1939 r. stawił opór nawale germańskiej. Na miejscowym cmentarzu znajduje się zbiorowa mogiła poległych w 1939 r. żołnierzy pułku. Od 1973 r. żywsze stały się kontakty kombatantów 21. Pułku z uczniami i nauczycielami ze Szkoły Podstawowej w Czernicach Borowych, a przede wszystkim ze Szczepem Harcerskim, który 11 maja 1975 roku przyjął imię Pułków Piechoty „Dzieci Warszawy" 1775 - 1939. Widnieje ono na sztandarze ufundowanym szczepowi przez kombatantów 21. Pułku i społeczeństwo Czernic Borowych. Od tego momentu harcerze związani zostali na stałe z 21. Pułkiem Piechoty „Dzieci Warszawy" i jego tradycjami. Otaczają pamięcią i szacunkiem mogiły Żołnierzy Pułku poległych za Ojczyznę we wrześniu 1939 r. na Ziemi Czernickiej. Obecnie Szczep Harcerski już nie istnieje, ale sztandar jest z pietyzmem przechowywany w Szkole Podstawowej im. Janiny Sielickiej w Czernicach Borowych i nadal bierze udział w corocznych, organizowanych we wrześniu spotkaniach z kombatantami. Trwająca od 36 lat współpraca Środowiska Żołnierzy 21. Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy" ze społeczeństwem czernickim stale się rozwija. Nie tylko Szkoła Podstawowa im. Janiny Sieklickiej bierze udział w organizowaniu uroczystości, lecz także Gimnazjum w Czernicach Borowych od początku swego istnienia aktywnie włączyło się do współpracy. Ta współpraca zaowocowała podjęciem przez Panią Dyrektor, Radę Pedagogiczną, Samorząd Uczniowski oraz Radę Rodziców, za zgodą Gminnych Władz Samorządowych, decyzji o nadaniu Gimnazjum w Czernicach Borowych imienia 21. Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy". Uroczystość tę zaplanowano 22 września 2009 r.
PRZEKAZANIE PRZEZ KOMBATANTÓW TRADYCJI 21. WARSZAWSKIEGO PUŁKU PIECHOTY IM. „DZECI WARSZAWY" 3. BATALIONOWI ZABEZPIECZENIA DOWÓDZTWA WOJSK LĄDOWYCH IM. STEFANA SZUBY
Wielu kombatantów biorących udział w pierwszych spotkaniach z dziećmi i młodzieżą odeszło na wieczną wartę (m.in. wieloletni przewodniczący Środowiska major w st. sp. mgr Eugeniusz Pokropski),a żyjącym często zdrowie nie pozwala na przyjazd i wzięcie udziału w uroczystościach, dlatego w połowie lat 90-tych ubiegłego wieku nastąpiło przekazanie tradycji 21. Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy" 3. Batalionowi Zabezpieczenia Dowództwa Wojsk Lądowych im. ppor. Stefana Szuby (żołnierza 21. Warszawskiego Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy"). Batalion mieści się w Cytadeli, dawnej siedzibie 21. pułku. Żołnierze na sztandarze wyszyli odznakę pułku, a na Cytadeli zamieścili tablicę pamiątkową. Od tej chwili istnieje współpraca czernickich szkół z 3. Batalionem Zabezpieczenia Dowództwa Wojsk Lądowych. Co roku delegacje uczniów i nauczycieli biorą udział w święcie pułku przypadającym 26 września, a delegacja żołnierzy batalionu uczestniczy w uroczystym spotkaniu z kombatantami w Czernicach Borowych. ODZNACZENIA ZA UTRWALANIE PAMIĘCI POLEGŁYCH ŻOŁNIERZY 21. PP „DZIECI WARSZAWY" W 1939 R. NA ZIEMI CZERNICKIEJ Za wieloletnią współpracę oraz utrwalanie pamięci poległych żołnierzy 21. PP Środowisko Żołnierzy 21. PP „Dzieci Warszawy" uhonorowało Odznaką Pułkową 21. PP im. „Dzieci Warszawy" oraz Odznaką za Zasługi dla Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych pana Jana Pikusa (obecnie emerytowanego) nauczyciela historii w Szkole Podstawowej im. Janiny Sielickiej w Czernicach Borowych, Dyrektor Szkoły Podstawowej im. Janiny Sielickiej w Czernicach Borowych panią Barbarę Modzelewską, Dyrektor Gimnazjum w Czernicach Borowych panią Małgorzatę Góralczyk oraz Wójta Gminy Czernice Borowe pana Wojciecha Marka Brzezińskiego. Przez te wszystkie lata 21. Warszawski Pułk Piechoty urósł do rangi symbolu - miłości Boga, Polski, człowieka, przyrody, mądrości. Ważne jest, aby uczniowie i nauczyciele Gimnazjum w Czernicach Borowych, przyjmując za patrona 21. Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy", umieli na własną miarę odczytywać ten symbol, czerpać z niego siłę i widzieć w nim konstruktywne piękno.
Opracowanie: Rada Pedagogiczna
Czernice Borowe, dn. 22. 09. 2009 r.
Bibliografia:
1. L. Karczewski, E. Pokrowski, 21. Warszawski Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy", 2. L. Karczewski, 21. Warszawski Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy", Warszawa 1992. 3. M. Dunin- Wąsowicz, 21. Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy" w obronie stolicy 1939 r., 4. J. L. Englert, K. Barbarski, Generał Stanisław Sosabowski dowódca 1. Samodzielnej Brygady Dominika Kawiecka
|
